Merhaba… Mesleği; “konuşmak ve anlatmak” olan birinin harflerle, satırlarla dansını tasavvur edip, okuyacaksınız. Benim yolcuğum 6 yaşında iken başladı. Anasınıfında iken, benden 23 Nisan gösterisinde şarkı söylemem istendi ve ben bir ömür edineceğim aşkın tohumlarını ektim orada. Gerçi kariyer planlamamı farklı yönde yaptığım için şarkıcı değil sunucu-spiker oldum. Ama o mikrofona dokunmuştum bir kere… Geri dönüşü yoktu bu işin benim için. Hep istedim, hep hayal ettim, hep yaşadım, hep yaşattım içimde. Öyle bir hayal ki bu, öyle bir aşk ki… Gece rüyalarıma girip, gözyaşları içinde uyandığım, her mutsuz olduğumda yine ona tutunup ayağa kalktığım, mesleğim için tek başıma gurbet ellerde yaşadığım bir aşk. Beni ben yapan, beni terk etmeyen, birbirimize sıkıca sarıldığımız ve el ele, yaşam yolcuğunda birlikte yürüdüğüm bir aşk. Nazar değecek diye korktuğum ama bağıra bağıra haykırdığım bir sevgili… ‘’ Siz bakınca ne görüyorsunuz bilmiyorum ama ben bakınca aşk görüyorum, alın teri görüyorum, emek-ekmek görüyorum, ses tellerimin titrediğini görüyorum, namus görüyorum. Mikrofon, spikerin namusudur, olmalıdır! Benim gördüğümü sizde görebilseydiniz, geceleri uyuyamazdınız…’’ dediğim. Dışarıdaki sesler arttıkça, içimde ona daha fazla tutunduğum parçam. Her şeyi arkamda bırakarak, arkama dahi bakmayarak, 1153 km yol gidiphayatımı sıfırdan inşa ettiğim, doğurmadan kucağıma alıp büyüttüğüm çocuğum. ‘’Ancak bu mesleği çok severseniz ve fedakârlık yaparak çalışmaya razıysanız bu mesleğe giriniz. Eğer sevmezseniz imkânı yok bu meslekte muvaffak olunamıyor.’’ diyor dünyada haber okuyan ilk kadın spiker, üstadım Emel GAZİMİHAL. Bu yazı gözüme her iliştiğinde, sevmek ne kelime diyorum, sevmek ne kelime… Genç yaşıma rağmen meslekte 7. Yılıma girmek üzere olduğum ve buna rağmen her mikrofonu elime aldığımda heyecandan titrediğim bir aşk… Hata yaparım korkusu ile değil, vuslata ermiş bir sevgili edasıyla ona kavuştuğum için. Ona her daim bir adım daha yaklaşmak için mücadele ettiğim… Bir çiçek gibi özenle suladığım ama fazla su vererek çürütmekten, az su vererek kurutmaktan korktuğum, uçsuz bucaksız bir tarla içimde. Hepimizin ortak değeri ‘’başarmak’’ ise… Ben başardım. Ben 6 yaşında iken başardım, ben o mikrofonu elime ilk aldığım an başardım. Ben bu aşkı edindiğim an başardım. İnsan; kalbi ve aklıyla bir yola baş koyduysa, bu dünyada hiçbir şey imkânsız değildir ve her şeyin mühim noktası başlangıçtır.Nice aşklara, başlangıçlara…    Demet UGLENİNOĞLU Sahne ve Protokol Sunucusu,  Spiker, Eğitmen