TEKNELER ÇOK UZAKTI! Denizin suyunun aniden farklılaştığını pek az insan fark eder, yani denizi iyi tanımayan bunu fark edemez. Deniz ile ilgili kaptanlar sizlere müthiş hikâyelerini sunarlar. Belki de kendisinden başka herkes bu hikâyelere inanıyordu. Tutkala gerek yoktu, anlatılanlar gönüllere ağa takılmış balık gibi takılıyordu. Bakınız ben bu duruma ne diyorum: ‘’Nedir bu halin Kaptan neden kurulanmadın!’’ Bir güzel de kaptanları incelemeye başladım, dümenleri yoğunluğun arasında farklı bir ada görmüş gibi size çevrilir. Sözüm onlara “Kaptan dedim; sigortam kesilmiş, sigortam atmış, dil ucuyla fenalaşan yalnızlığımı soruyorlar. Birbirinden ayıramadıkları deniz suyunda... “Gerçekten de burada bir anormallik vardı. Bizim için güneşin ışınları denizin üzerini sıyrıla sıyrıla geçiyordu. Güneş bizler için fırtına kaptanlar için olmalıydı. Denizin altında yüzen; yengeçler, kara ve su kaplumbağaları olarak bizler deniz gözlüklerimiz ve deniz dalış tüpümüz olmadan derinlerde yüzüyorduk. Kaptanların teknelerine doğru baktım, tekneler çok uzaktı. Kimsenin göremeyeceği kadar uzaktı. Başımın ağırlığı üzerinde kendi kendime konuşarak kollarımı ve bacaklarımı denizin içinde canım istemeye istemeye hareket ettirirken bu kitabı kim yazdı, diye söyleniyordum. Bir yandan da bu kitabın birileri tarafından kitabın ön yüzü ve arka yüzü aynı bırakılmış; fakat içindekiler değişmiş diye düşündüm. Çıkıp biri yine uzaktan bağırarak ‘’Boşuna araştırma, değişen isimlerin üzerindeki ıslak elbiseler çoktan kurudu.’’ Dedi. Bu farklılığı anlayabilmek, görebilmek için daha derine daldım. Dudaklarımı suya değdirdim. Evet, su tuzluydu.  Denizi ayıran bu sınırdaki farklılıktı. Yani diyorum ya denizi iyi tanımayan hep aynı hikâyelerin önüne geldiğini bilemezdi. AĞLAK Ağla gönlüm ağla Ağlak halime  Maviliklerin beşiğine Ben koşarım, sanarak, yanarak, ayaksız. Yahut ölürken, ne varsa; Duvarlara oyulmuş, ağaç kabuklarına. Eskimez, Şu yazgı dedikleri: Ağla gönlüm ağla Ağlak halime Maviliklerin beşiğine