HİÇBİR MERDİVENİNİZ OLMASA DA KENDİ BAŞINIZA TIRMANIN “Kendime bir yer bulamıyorum. Kendime bir yer Kaçıyorum Sevecen davrananlardan Uzaklaşıyorum. Bulmaya çalışmayın beni Tuhaf ve acıklı bir öfkeyle gülümsüyorum. Hayatın yanık izleri Bedenimde Ruhumda Ve dilimde Sizler dilimde yokmuş gibi bakıyorsunuz Bir şarkıcının sahneye çıkmasını bekler gibi “Hayat aslında çok güzel” Demekten başka sizler ne yaptınız?   Beni ihtiyar bir adamın Kuru ekmeğinde Köleler tanır İşçiler sizler Buğusu üstünde tüten Acımasız yağmurlarda ıslananlar Sizleri tanıdım Sizleri babamın yüzünde tanıdım Sizleri sevdiklerimin Çöp vadisinde Hayal kırıklıklarında tanıdım   Uzaktılar bizlere Ne kadar çok uzaktılar Oysaki her birimizi tanıyorlardı Çünkü hayatın anlamı bunu gerektirmeliydi. Sizler mahcupsunuz Sizler tedirgin Hep bir vaat Hep bir zaman Hep bir birliktelik   Güneşin ellerinde büyüdük Yağmur damlalarında Çünkü nasılsa Ömrüm yalnız kendisine layık…”      Hiçbir merdiveniniz olmasa da kendi başınıza tırmanın; çünkü yağ ve bal damlayan ağızları sevmem, uçurumdur o sözler: Talihten yoksun sarı yaprağınızı yeşillendireceklerini berrak ve yıldızlı gözlerle dinlersiniz. Ah! ne kadar isterdim elimin kuvveti yetse de sizleri yağ ve bal damlayan ağızlardan uzak tutabilseydim. Çünkü bu işler nutuk atmakla ya da nutuk dağıtmakla olmaz.