HİÇBİR ANNE RENKLİ DÜNYADA ÇOCUĞUNU RENKSİZ BIRAKMAZ Önceleri sadece güneşe yakınlığım ile tanınırdım, mesela sen yağmurlu havayı sevmezsin diye ben sadece güneşi severdim. Ve beklediğim oldu, gözlerindeki bana varmayan gözlerinin son damlasının Aykut Beyciyim derken bana akmasını… Bugün güneşli günün sabahına uyandığımda, yüreğimi ipe götüren bir olay ile karşılaşıyorum. Olay Çaycuma ilçesinde gerçekleşiyor. -Kayıkçılar Köyü’nde. Sabah saatlerinde. Sıradan bir durağa bırakılan, kundağa sarılı bir bebek! Hemen annenin infazına karar verilmiş, durgun bir deniz miydi annenin yüreği? Anne; cani ilan edilmiş, cellat ilan edilmiş, vicdansız ilan edilmiş. Anne, hangi denizlerde hangi korsanlar ile cenk verdi, bilenimiz var mı? Bir bebeği, sıradan durağa bırakmak kolay mıydı? Anne yavrusunu bırakırken denizden çıkan balık gibi donuk gözlerle bakmadı mı son kez yavrusuna? Kimler naçar annenin vapur gibi gözlerindeki sesi duyabildi? Her birimizin penceresi ıssız… Denizlerimiz gözlerimizin üzerindeki insansız yüzdürdüğümüz gemilerle dolu. İnsan olmak, bir el tutmak, bir ele uzanmak zor değil! Deniz sıçramaz üzerine korkmayın. Denizin ne tuzu, ne de balık kokusu üzerinize siner, korkmayın! Dilinizi tatlandırın. Acının sarnıcı olmuş insanların dünyası keşmekeş iken yamacınıza yanaşan geminin dalgasını dinleyin biraz. Dinleyin, değişecektir. Adımızı kayıp ilanlarında aradığımız isimsiz listeler. Bakınız ki o günden sonra denize düşmüş asitli yağmurlar deniz içinde kaybolacaktır. Bizler bu tür olayları daha az görecek daha az tanık olacağız. Hiçbir anne renkli dünyada çocuğunu renksiz bırakmak istemez. Kimler elinden tutmadı. Sonraları mı? Sen sevmiyorsun diye -sırf sana inat! Haziran boyunca yağmur yağdı. Az biraz güzel sabahlara uyandığımda ise ben yine ruhumun hafifliği ile “Aykut Beyciyim” diyen sesine, mutluluk ve ıstırapla tanrısallığın zirvesinde özlemle uyanacağım.